4 Ιουλ 2010

Γονιός

Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου τονίζω ότι:
Είμαι αθεράπευτα και υπερβολικά ανορθόγραφος. Αν έχετε μανία με την ορθογραφία καλό θα ήταν για να μη πάθετε κανά εγκεφαλικό να την κάνετε από αυτή τη σελίδα.

Είμαι μάλλον ο πλέον αναρμόδιος. Αλλά είπα να γράψω 5 πράγματα για την εμπειρία μου μέχρι τώρα σα γονιός. Ξέρω γω...Μπορεί να φανούν χρήσιμα. Πιο πολύ πάντως το κάνω για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μου να ξέρετε.
Για όσους δε γνωρίζουν έχω δυο υπέροχους ντελικανήδες στο σπίτι. Το ξανθό Θεό Θώρ και τον μικρό Πάμπλο (από τον Γκαρσία). Ο πρώτος ονομάστηκε έτσι λόγω πλούσιας ξανθιάς κόμης η οποία συνδυάζεται με ένα σφυρί που έχουμε και το κοπανάμε όπου βρούμε. Να σας δείξω:
Αυτός είναι ο Θωρ.Και αυτός είναι ο Πάμπλο. Η μικρή παρένθεση (από τον Γκαρσία) είναι επεξηγηματική και σημαίνει ότι ο μικρός Πάπλο είναι Πάμπλο λόγω του εν λόγω κυρίου και όχι λόγω κάποιας ιντελεκτιουελ καταστάσεως (Νερούδα, Πικάσο κ.α.). Ο άλλος Πάμπλο που συμπαθούμε είναι ο Κοντρέρας αλλά εμείς επιμένουμε στον Γκαρσία.

Αντίστοιχα έχουμε τον Θωρ (παρατηρήστε την κόμη, επίσης στη φώτο το καταπληκτικό ειναι ότι έχω καταφέρει να την τραβήξω σε κίνηση με το κινητό και έχω και το πόδι ενός τύπου):και εδώ έχουμε τον Πάμπλο (από τον Γκαρσία) σε εντατικά μαθήματα αγάπης προς το ποδόσφαιρο. Στο άθλημα. Όχι στα λεφτά και όχι, απαραίτητα, στην κερκίδα. Η κίνηση του χεριού είναι επειδή στο συγκεκριμένο σημείο μαθαίναμε το "Παίξε ρε μπαγλαμά καλά τους οράνιε":
Όπως αντιλαμβάνεστε από τις ονομασίες που έχω δώσει στα παιδιά μου είμαι λίγο, ότι να ναι μπαμπάς. Αλλά όσο ότι να ναι και να είσαι κάποιες καταστάσεις νομίζω μένουν ίδιες.

Πάμε να τις δούμε.
Όταν γεννήθηκε ο Θωρ ήμουν ενθουσιασμένος αλλά πιστεύω ήμουν ακόμα παιδί. Δεν ήξερα. Όταν ήρθε στο σπίτι ενθουσιάστηκα. Μετά από τρεις ημέρες όμως ένοιωθα ότι κάποιος φιλοξενούμενος είναι στο σπίτι και δε φεύγει. Γιατί δε μπορούσα να ακολουθήσω ότι έκανα κάθε μέρα. Η καθημερινότητα σου αλλάζει τόσο πολύ μέσα σε λίγα λεπτά που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι γίνεται. Δύσκολη κατάσταση γιατί δεν ήξερα τι να κάνω. Καλώς ή κακώς στο παρελθόν όταν είχα μια δύσκολη κατάσταση σε κάποιον απευθηνόμουν. Στους γονείς, στα αδέρφια, σε κάποιο φίλο. Κάτι τέλος πάντων. Τώρα δε μπορείς να αντιληφθείς τι γίνεται. Κανείς επίσης δεν είναι σε θέση να σου δώσει κάτι παραπάνω από κάποιες συμβουλές. Ότι επίσης ωριμάζεις πολύ απότομα είναι μεγάλη αλήθεια. Βρέθηκα ξαφνικά να προσέχω μάλλον υπερβολικά τον εαυτό μου. Για παράδειγμα στο δρόμο με το αμάξι, όχι πως ποτέ πήγαινα σαν τον παλαβό αλλά, από την γέννηση του Θωρ και μετά ήμουν ακόμα πιο προσεκτικός. Η αίσθηση ευθύνης απέναντι σε κάποιον άλλον σε κάνει έτσι. Σκέφτεσαι αμά πάθω κάτι τι θα γίνουν αυτοί; Έτσι θα τους αφήσω;
Και φτάνουμε εδώ. Στο αίσθημα ευθύνης.
Πέφτει βαρύ. Δεν είναι κάτι που έχεις συνηθίσει. Ειδικά αν μόλις έχεις κλείσει τα 29. Θα μου πεις ρε φίλος είσαι 29 και δεν είσαι ακόμα ώριμος;Όχι δεν είσαι. Τουλάχιστο δεν είσαι για να κάνεις ένα παιδί. Αλλά αυτό έρχεται! Δε σε περιμένει, δε το επέλεξες αλλά...έρχεται. Στην αρχή λοιπόν νομίζεις ότι η όλη κατάσταση είναι κάτι σαν όλα αυτά που περνάς μέχρι τότε. Θέλω να πω σε όλους έχουν τύχει καταστάσεις που τις βρίσκουν δύσκολες. Κάνουν λίγο υπομονή, το παλεύουν, περνάει και εντάξει. Πάμε για την επόμενη. Έλα ντε που δεν είναι έτσι. Ο μικρός δεν ήρθε για να περάσει. Ήρθε για να μείνει.
Με όλα αυτά που λέω δεν εννοώ ότι το παιδί δεν το ήθελα-προς ΘΕΟΥ! Λέω ότι μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω και επίσης δεν είχα αντιληφθέι ποιό είναι το αίσθημα ευθύνης απέναντι του. Στις εκκλήσεις μου για βοήθεια είχα απαντήσεις όλων των ειδών:
"Θα πρέπει τώρα να αναλάβεις τις ευθύνες σου" (Ποιές είναι ρε παιδιά; Να τις αναλάβω αλλά τι να κάνω; Ποιό είναι το σωστό;)
"Α, καλά τώρα η ζωή σου τελείωσε"
"Πω πω!Σοβαρά;Και τι θα κάνεις τώρα Παναγία μου;"
"Λοιπόν τώρα θα κάνεις αυτό μπλα μπλα μπλα και αυτό μπλα μπλα μπλα και να προσέξεις αυτό μπλα μπλα μπλα"
"Αχ! Θυμάμαι όταν εγώ έκανα τα παιδιά μου. Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα"

Προσπάθησα να κάνω όλα αυτά που μου είπαν. Προσπάθησα να εφαρμόσω ότι έβλεπα στην νταντά αμέσου δράσεως. Όλα προσπάθησα να τα κάνω. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κουραστώ, να νομίζω πως ότι κάνω είναι λάθος και να έχω μια απογοήτευση για αρκετό χρονικό διάστημα. Αποτέλεσμα είναι να νοιώθω τώρα κενό. Ότι δηλαδή κάποια πράγματα τα έχασα.
Ηρέμισα όταν ήρθε ο μικρός Πάμπλο. Κανείς δε μου είπε τίποτα γιατί θεώρησαν ότι πλέον τα ξέρω. Και αυτό ήταν. Παράτησα ότι άκουσα-μετά από φιλτράρισμα βέβαια κράτησα όσα είδα ότι μου ταιριαζαν-και ακολούθησα το ένστικτο μου. Ηρέμησα και είμαι ευτυχυσμένος. Έχω λατρέψει τα παιδιά μου και πλέον δε τα βλέπω σαν αίσθημα ευθύνης ΚΑΙ ΜΟΝΟ αλλά σαν μια όμορφη εμπειρία. Είναι σα να βρήκα επιτέλους για τι σκατά έχω έρθει εγώ στο κόσμο. Τον προορισμό μου βρε αδερφέ!
Γενικά τι κατάλαβα;Ότι δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Ότι δεν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή. Ότι πρέπει να κάνεις αυτό που σου προστάζει το ένστικτό σου αλλά να είσαι και ανοικτός σε καινούργια πράγματα. Γενικά δε τα ξέρεις όλα, πόσω μάλλον όταν κάνεις ένα παιδί. Για παράδειγμα: Δεν μπορεί το παιδί σου να είναι πότε καλό και πότε κακό. Δε μπορεί να λες στο παιδί σου όταν κάνει κάτι "Τώρα δε σ αγαπώ". Δε μπορεί να λες στο παιδί σου "Κοίτα τι καλό που είναι εκείνο το παιδάκι".
Το παιδί σου είναι πάντα καλό. Απλώς κάποιες φορές έχει λάθος συμπεριφορά. Επίσης ποτέ δε φέρνεις παραδείγματα άλλα παιδιά. Και εννοείται: Πάντα το αγαπάς. Όταν λοιπόν κάνει μια αταξία, του δίνεις να καταλάβει ότι έκανε κάτι κακό στερώντας του ταυτόχρονα κάτι που γουστάρει, όχι όμως πολύ σημαντικό. Για παράδειγμα σήμερα δεν έχει Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια γιατί έκανες αυτό. Ήρεμα και ωραία. Έχω παρατηρήσει ότι όταν είσαι ήρεμος το παιδί μπορεί να βαλαντώσει στο κλάμα και στις φωνές αλλά θα υποχωρήσει. Όταν τελειώσει με τις φωνές του λές ότι είναι πολύ καλό παιδί και ότι το αγαπάς πολύ. Γι' αυτό στεναχωριέσαι όταν έχει άσχημη συμπεριφορά.
Ελπίζω να έχω δώσει σωστά τη διαφορά. Αυτά τα διάβασα στο βιβλίο της κ. Τζωρτζακάκη "Μαμά σταμάτα το κύργημα, κι εσύ Μπαμπά επίσης" το οποίο είναι νομίζω ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Επίσης μετά από ερώτηση στην ψυχολόγο του σταθμού που πάμε τον μικρό Θωρ κατάλαβα ότι είναι πολύ σημαντικό να λες όχι, και να μη κάνεις πίσω.
Τι είχε γίνει. Ο Θωρ είχε για ένα διάστημα την εξής συμπεριφορά: Γύριζα από τη δουλειά και αυτό έκλαιγε με κλάμα γοερό και έλεγε "Δε θέλω το μπαμπά, να φύγει". Για να μη στεναχωρώ το παιδί έφευγα από το δωμάτιο. Και αυτός έκλαιγε περισσότερο. Μια μέρα το πράμα παράγινε. Άνοιξε την πόρτα και μου είπε: ¨Να φύγεις. Τώρα!". Καταστεναχωρήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω αλλά τα πήρα και στην κράνα. Έσκυψα και του είπα ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές, ότι μέσα σε αυτό το σπίτι κουμάντο κάνω εγώ επομένως εγώ θα αποφασίσω πότε θα φύγω και αν θα φύγω. Την επόμενη μέρα αυτό συζήτησα με την ψυχολόγο. Και μου είπε ότι ενήργησα μέσα στην ακατεχοσύνη μου σωστά. Τόνισε ότι πρέπει να ξέρει το παιδί ποιός παίρνει τις αποφάσεις μέσα στο σπίτι. Ότι δεν είναι αυτός το αφεντικό αλλά ο γονιός. Επέμεινε όμως στο εξής: Να μη του στερείτε τα πάντα για να το καταλάβει αυτό γιατί εν τέλει το αποτέλεσμα θα είναι εντελώς αντίθετο. Θα έχετε 5 όχι και θα επιμείνετε σε αυτά. Επίσης μου εξήγησε ότι η συμπεριφορά αυτή εννοεί το ακριβώς αντίθετο. Δε μπορεί να σου πει δηλαδή το παιδί "Μα καλά που σκατά είσαι όλη μέρα και μου έχεις λείψει πάρα πολύ και θέλω να παίξουμε". Του βγαίνει έτσι. Με κλάμα και φωνές και δε σε θέλω. Η ψυχολόγος μου είπε λοιπόν να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι μπορεί αυτός να μη θέλει να με δει αλλά εγώ θέλω και πάμε να παίξουμε!Το έκανα. Και πλέον η καλύτερη στιγμή της ημέραςμου είναι όταν βάζω το κλειδί στην πόρτα ο Θωρ καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ, την ανοίγει και χοροπηδάει από τη χαρά του φωνάζοντας ο Μπαμπάς!Μου δείχνει τι έχει κάνει όσο λείπω και μου λέει πως πέρασε στο σχολείο.
Βαβαίως υπάρχουν και δυσκολίες. Όταν γυρνάς απο τη δουλειά και κλαίνε και οι δυο, όταν ο Θωρ κλαίει και φωνάζει, μάλλον τσιρίζει τόσο που μας ακούει όλο το τετράγωνο, επί περίπου 1 1/2 ώρες όταν ξυπνάς το βράδυ, όταν δε θέλει να κάνει το ένα ή το άλλο όταν όταν όταν. Έχω φτάσει σε σημείο να χτυπάω το κεφάλι μου στο κασαλίκι της πόρτας κρατώντας στα χέρια τον Πάμπλο που διαμαρτύρεται κατά της πείνας και τον Θωρ γαντζομένο στο πόδι μου να φωνάζει "ας τον ας τον πάμε να παίξουμε ααααααααααααααααααααααααααα". Έχω φτάσει σε σημείο να μετράω απο μέσα μου για να ηρεμίσω. Έχω φτάσει σε σημείο να νομίζω ότι όλοι με κοιτούν γιατί ο Θωρ θέλει να κάτσει σε κερματοδέκτη και εγώ όχι οπότε τσιρίζει και μου ξεπατώνει μια τούφα μαλλιά. Έχω πει στον απο πάνω που βγήκε και φώναζε "Τι θα γίνει πια με αυτό το παιδί;θα το κάνεις να σωπάσει;" ότι αν ξαναμιλήσει θα του πιω το αίμα. Εκείνη την ημέρα ο Θωρ τσίριζε επί δυο ώρες. Έτσι του έχει βγει η ζήλια. Ότι και να του έκανα δεν ηρεμούσε. Οι τσιρίδες δεν άφηναν τον Πάμπλο να κοιμηθεί και φώναζε και αυτός. Οι δυο πιο δύσκολες ώρες στη ζωή μου. Μόλις είχα κόψει και το τσιγάρο εκείνες τις ημέρες. Και τελικά ένοιωσα καλά. Για την αυτοσυγκράτηση που επέδειξα και απέναντι στα παιδιά και απέναντι στο τσιγάρο. Ήμουν σε αναστάτωση αλλά ήρεμος. Δε ξέφυγα. Δε φώναξα. Δεν απείλησα. Απλώς έλεγα όχι. Ο Θωρ επίσης χτυπάει. Όταν έχει νεύρα ειδικά, σου δίνει ένα σκαμπίλι. Αυτό με κάνει να χάνω τον έλεγχο. Μα την Παναγία με τρελαίνει αυτό!Τι τιμωρία τον έβαλα, τι τον απείλησα τίποτα. Όποτε είχε νεύρα το έκανε. Κατάλαβα ότι είχε συνηδειτοποίησει ότι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο γι αυτό το κάνει. Την επόμενη φορά λοιπόν, απλώς σηκώθηκα έφυγα απο εκεί που ήταν, του είπα ότι επειδή με χτυπάει δε του δίνω σημασία και δε θα ξαναπαίξω μαζί του. Την πρώτη φορά χτυπήθηκε στο πάτωμα από τις φωνές και τα νεύρα. Δεν έδωσα σημασία, τον άφησα να ηρεμίσει και απαίτησα ΑΦΟΥ ηρέμισε μια συγνώμη.
Το έκανε.
Χρειάστηκε αυτή η διαδικασία αρκετές φορές αλλά το έκοψε. Α!Τώρα που το θυμήθηκα!Δεν έχει "εντάξει μωρέ μωρό είναι δε καταλαβαίνει" ΜΙΑ ΧΑΡΑ καταλαβαίνει. Μιλήστε του σαν να είναι μεγάλο. Ήρεμα. Όμορφα. ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΟ. Πείτε του τι ωραία που περνάτε όταν δεν είναι τσατισμένο και μη του δίνετε σημασία όταν κλαίει χωρίς λόγο.
Και το σημαντικότερο:Να του λέτε ότι το αγαπάτε. Και αυτό το καταλαβαίνει. Αλλά πρέπει να μη μάθει να το εκμεταλλεύεται.
Αυτήν την εποχή με προβληματίζει πάρα πολύ σε τι κατάσταση μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Και τι θα κάνω στο μέλλον. Όταν ο Θωρ ήταν μωρό, είχα φτάσει σε σημείο να μη κοιμάμαι τα βράδυα γιατί δεν είχα τα λεφτά για τα φροντηστήρια του. Το αίσθημα ευθύνης νόμιζα ότι ήταν εκεί. Κοιμάμαι καλύτερα και απολαμβάνω το μεγάλωμα των παιδιών μου από τη μέρα που κατάλαβα ότι τα παιδιά μου θέλουν την παρουσία μου και την αγπάη μου. Όλα τα άλλα είναι σημαντικά αλλά όχι πιο σημαντικά από αυτό.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, με ξεκουράσατε να το ξέρετε. Ελπίζω επίσης κάποιος να βρήκε κάτι σε αυτό το κείμενο που θα τον βοηθήσει.
Και συγνώμη για την ανορθογραφία.

31 σχόλια:

Δημητρης είπε...

Από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει, ευχαριστώ. Μου θύμησες εμένα, αυτόν που θα ήθελα να ήμουν, αυτόν που ελπίζω να γίνω...

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

"Ακολούθησαν οι σπουδές στη Θεολογική και τη Φιλοσοφική Σχολή, τα μεταπτυχιακά στα Παιδαγωγικά, ωσότου η ευλογία της οικογένειας έδωσε νόημα στη ζωή μου. Εργάζομαι ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση".
Και μόνο που ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει παιδαγωγικά μου λέει αυτά τα πράγματα με τιμά.
(Όπως καταλαβαίνεις μια μικρή έρευνα την έκανα...σόρυ)

Ανώνυμος είπε...

Eεε, καταρχάς δεν είσαι τραγικά ανορθόγραφος, οπότε δεν χρειαζεται το disclaimer.

Δεύτερον, γονιός δεν είμαι, αλλά επειδή έχω μια μανία με το θέμα και το ψάχνω αρκετά, όλα όσα γράφεις εδώ τα διάβασα στο βιβλίο του Σιδέρη "Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν". Στο βιβλίο, η κεντρική ιδέα είναι πως για να μεγλώσεις σωστά ένα παιδί, χρειάζονται δυο πράγματα: αγάπη και κανόνες. Διάβασέ το, θα το απολαύσεις! (Είναι ψυχολόγος ο συγγραφέας).

Τρίτον, τώρα, σοβαρά, φωνάζεις το παιδί σου Θωρ; Πάλι καλά που το δεύτερο δεν το λέτε Όντιν δλδ!! Με τέτοιο όνομα, πώς ήθελες να είναι ήρεμο και γαλήνιο;! ;)

ΥΓ. Ο κύριος του πρώτου σχολίου ήταν δάσκαλός μου στο γυμνάσιο (δεν κάνω πλάκα, αλήθεια είναι), κι έχω να πω ότι, για γονιός δεν ξέρω, αλλά δάσκαλος ήταν σπουδαίος. :)

Τις καλησπέρες μου και καλώς όρισα! :)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Παιδιά δεν έχω. Σκύλο έχω. Και του φέρομαι όπως στον Θώρ.
Γειά σου, Ιωάννη Σκορδό, που ξερενόμασταν επτά χρόνια και γνωριστήκαμε πριν δύο μήνες!

ΠανωςΚ είπε...

(γεια και χαρά σας Δημήτρη, Κροτκάγια και Σκύλε!)

Ντάξει, εγώ στον Σκόρδο δεν θα πω τίποτε επί του θέματος. Απλώς θα του πω ότι με χαροποιεί πάρα πολύ που τουλάχιστον αυτός συνεχίζει πού και πού και παρά το βαρύ του πρόγραμμα να γράφει κάτι (κατι τι κάτι!) εδώ πέρα, διότι ομάδα ξεκινήσαμε και γίναμε μονάδα ως μπλογκ, δυστυχώς.

Μετεωρίτης είπε...

1. δεν είσαι ανορθόγραφος! Τουλάχιστον στο κείμενο αυτό, πέρα από το κήρυγμα που μάλλον δεν το' χεις οπότε λογικό να το γράψεις λάθος, μια χαρά σε βρίσκω!

2. νομίζω ότι είσαι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ καλός μπαμπάς και πως τα παιδιά σου θα είναι τυχερά!

3. όλα θα πάνε καλά! Κι εμένα το ίδιο μου συμβαίνει, καπνίζω κι αισθάνομαι τύψεις μην πεθάνω (!), προσέχω και τον ίσκιο μου... κάνω κάτι απίστευτα μαύρες σκέψεις... Είναι λογικό! Έχεις ανακαλύψει μία άλλου είδους αγάπη, μία αγάπη (και ευθύνη) που δεν είχες φανταστεί ότι υπήρχε-και σου έχει φύγει η ψυχή, συγχαρητήρια, είσαι ένας υγιέστατος πατέρας! ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ! ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΙΛΑΕΙ! Κατάληψη κάνουν τα λατρεμένα τερατάκια και μας κάνοιυν καθημερινά καλύτερους ανθρώπους! Πόσο μα πόσο σε νιώθω!

με όλη μου την αγάπη,

Φ.

Χριστίνα είπε...

Αδερφέ δεν θ' αργήσει η μέρα που θα καταλάβεις ότι τα παιδιά σου νιώθουν περήφανα και τυχερά που σ' έχουν πατέρα. Το λέω χωρίς να έχω μεγάλη επαφή με το θέμα, αλλά έχοντας συναντήσει κάμποσους γονείς που, αν και μπορεί να απέκτησαν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία από σένα, δεν έχουν ούτε τη μισή από τη δική σου ωριμότητα και συνείδηση. Τάχα μορφωθήκαμε, "εκπολιτιστήκαμε", αλλά οι πραγματικά καλοί και υπεύθυνοι γονείς σπανίζουν. Γιατί άραγε;

Όσο για την ορθογραφία, μη σκας, πρέπει να σ' το έχω ξαναπεί: γράφεις τόσο ωραία που οι σειρές φεύγουν χωρίς το κείμενο να κουράζει καθόλου. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, και το τριπλάσιο να 'γραφες πάλι απολαυστικά θα διαβαζόταν.

Ευχαριστούμε για το ποστ και φιλιά στ' αγόρια :)

MenieK είπε...

δεκαοχτώ χρόνια και κάτι πριν, ο καλός μου κοίταζε ένα μωρό σε ένα πυρέξ παρατηρώντας "ωραία, και τώρα τι θα το κάνουμε αυτό?" κι εγώ με την ίδια απορία και πανικό απαντούσα "για κοίτα κάτω από την πατουσίτσα, συνήθως εκεί βάζουν το μάνιουαλ..."...
Δεκαοχτώ χρόνια και κάτι αργότερα, ακόμα της λέω "για σήκωσε αγάπη μου το ποδαράκι, δεν μπορεί... κάπου εκεί θα είναι το μάνιουαλ, απλά εγώ δεν μπόρεσα τόσα χρόνια να το βρω...

demetrat είπε...

Μωρέ μιά χαρά ορθογραφημένο σε βρίσκω.
Ετσι με το ένστικτο και την αγάπη.Τίποτα δεν είναι σκονάκι εδώ.
Όσο γιά τη σφαλιάρα, το χέρι το βαρύ φαίνεται να τόχει κι ο Πάμπλο. :))
να τα έχετε γερά και να τα χαίρεστε.
δ

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=2y4GAWEyQ6A

ΠανωςΚ είπε...

(συνεχίζω εγώ να παριστάνω τον οικοδεσπότη σε ξένο ποστ και λέω Γεια και χαρά σας Φαίη, Χριστίνα, Meniek και Δήμητρα)

κανονικά δεν έχω άλλο να σχολιάσω πέρα απ' το (και θα το φωνάξω)

Ανώνυμε/η, 1000% ταιριαστό και γαμώ τα κομμάτια... Νάσιοναλ ρε λέμε ρε...

Ανώνυμος είπε...

γεια σου και σενα πανεμ
κρυο εδω στον εβρο σε λεω

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

@krotkaya
Όσο περίεργο και αν ακουστεί το συγκεκριμένο βιβλίο το ξέρω και μου το έχει προτείνει...η μαμά μου!Φοβερό;Καλως μας ήρθες βρε!
@Σκύλος
Γειά σου και εσένα ρε!!!Χε χε Δεν είμαι πολύ καλός στο να δείχνω τι ακριβώς αισθάνομαι κάποιες στιγμές. Να ξέρεις ότι χάρηκα πάρα πολύ που επιτέλους βρεθήκαμε από κοντά.
@ Μετεωρίτα
Αν μπορεί κάποιος να καταλάβει αυτός είσαι εσύ!Και με δύδιμα κιόλας...ωχ ωχ
@Χρίστινα
Ουάου από τα καλύτερα που μου έχουν πει!Σε ευχαριστώ!
@MenieK
Να μου το δανείσεις θα το χρειαστώ!
@Demetrat
Σ αγαπώ και πάντα σου αποδίδω σεβασμό!Το ξέρεις

Ανώνυμος είπε...

Πολύ τρυφερό κείμενο. Ειμαι μπαμπάς 2 κανακάρηδων 26 και 20 χρόνων. Πιστεύω πως συνταγή καλού γονιού δεν υπάρχει.Λειτούργησα με το ένστικτο και την καρδιά και το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι πολύ καλό. Ομως όσο και να ενοχλεί εμάς τους εκπρόσωπους του δήθεν ισχυρού φύλου, μάλλον η μάννα ειναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας της σωστής ανατροφής των παιδιών.
Πρεσβύωψ

cghera είπε...

Καταπληκτικό κείμενο, αν και η αρχική προειδοποίηση μου έδωσε την εντύπωση οτι θα μου βγει το μάτι. Τελικώς λίγα λάθη είδα (όσα θα έκανε ένας κοινός θνητός).
Πραγματικά θαυμάζω τον τρόπο σου, την ειλικρίνειά σου και την υπομονή σου.
Εγώ είμαι μπαμπάς θηλυκού...

Ανώνυμος είπε...

Ούτε εγώ έχω σχέση με το άθλημα και δεν ξέρω αν (θέλω να) αποκτήσω, ακούγεται τόσο τρομακτικό. Ειδικά αυτό με τα λεφτά...εδώ με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι ότι δεν έχω δουλειά, ότι πάλι έρχεται το νοίκι στις 2 του μηνός και τι θα κάνω. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να πρέπει να σκέφτεσαι/αγχώνεσαι για άλλους και μάλιστα τα παιδιά σου.

Κι'εγω που έβλεπα τη νταντά αμέσου δράσεως κι έλεγα, βρε πως το κάνει κάθε φορά... Χαίρομαι που ξέρω ότι υπάρχουν γονείς που τα εφαρμόζουν και έχουν και αποτέλεσμα, πρέπει να είναι απίστευτα δύσκολα να μην χάνεις την ψυχραιμία σου.

Τα συγχαρητήριά μου λοιπόν και τους χαιρετισμούς μου απ'το Λονδίνο. Και φυσικά τα φιλιά μου στους μπόμπιρες. Καλή συνέχεια.

Γιώργος Βιολέττας είπε...

Χα....
Έχεις την συναδελφική μου αλληγεγγύη..
Περνάω ακριβώς τα ίδια, τα αντιμετωπίζω με τους ίδιους (πάνω-κάτω) τρόπους, άρα είμαι-είσαι σε καλό δρόμο !!!!

Η μικρή μου φέρεται και εμένα έτσι ακριβώς: Με χτυπάει και με διωχνει, "Φύγκε μαπμπά, φύυγκεεε"

Εννοεί ακριβώς το αντίθετο:
Παίξε μαζί μου, πείραξε με, θέλω την προσοχή σου...
Και εγώ μετά το κατάλαβα,στην αρχή θύμωνα
Και είμαι και μεγαλύτερος απο εσένα ;-)

Υ.Γ. Προχθές ήρθε η αποκάτω να μου πει να συμμαζέψω τα παιδιά μου γιατί κάνουν φασαρία. Αν ήταν άντρας μάλλον δεν θα αντιδρούσα τόσο πολιτισμένα...

Κουράγιο....

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

@Πρεσβύωψ
Δε κάνεις λάθος νομίζω. Αλλά στα αγόρια ο πατέρας είναι ένα πρότυπο. Και περισσότερο το αγόρι βλέπει τις πράξεις του πατέρα.
@cghera
Χμμμ σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια αλλά όπως το είπες ένα κοινός θνητός είμαι. Γιατί να με θαυμάζει κάποιος;
@writersblokc
Το να πρέπει να "σκέφτεσαι /αγχώνεσαι για άλλους και μάλιστα τα παιδιά σου" είναι υπέροχο πίστεψε με. Αρκεί να μη ξεφύγει το μυαλό σου αλλού. Όσο για τη νταντά κατάλαβα ότι το μοντάζ είναι μαγικό πράγμα...
@ georgevio
Πω πω ρε φίλος είναι έτσι. Άσχημο το συναίσθημα να νομίζεις ότι το παιδί σου δε σε θέλει. Όσο για τους γειτόνους μάλλον δε ξέρουν τι να πω...πρέπει να είσαι πολύ κάφρος για να κάνεις κάτι τέτοιο...

TheoCoach είπε...

Εξαιρετική η ανάρτησή σου "Ιωάννη". Σε πολλά σημεία του κειμένου σου ένιωθα ότι ακριβώς τα ίδια θα μπορούσα να έχω γράψει κι εγώ για την εμπειρία μου ως γονιός.

Μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνεις τα παιδιά σου και ο τρόπος που σκέφτεσαι. Να είστε γεροί να χαίρεστε ο ένας τον άλλο και να συνεχίσεις να εξελίσσεις τις "δεξιότητές" σου ως γονιός.

Καλή συνέχεια αδερφέ,

Θοδωρής

Snowball είπε...

Πρώτα απ' όλα ωραίo post, μου θυμίζεις σε πολλά τις δικές μου αντιδράσεις όταν γεννήθηκε ο κύριος Σ. αλλά τώρα έχουμε καταφέρει να είμαστε οι καλύτεροι κολλητοί...

Το όνομα Σκορδοπούτσογλου χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί ακόμα ο πατέρας μου όταν θέλει να κάνει πλάκα σε κάποιον... :)

mamma είπε...

καταπληκτικό ποστ!

έχουμε επίσης δύο αγόρια που τα λέμε Τρομερό και Τεράστιο :))) και ακολουθούμε ακριβώς αυτά τα λίγα και σοφά που κατέγραψες, μπόλικη αγάπη χωρίς διακοπές και όρους, λίγους και σταθερούς κανόνες και πολλές αγκαλιές και γαργαλήματα :))

Vivi Kotoula είπε...

Αν και το έγραψες σχεδόν ένα χρόνο πριν, εγώ το διάβασα σήμερα βρίσκοντας το στο mamadesmpampades.gr και πραγματικά το απόλαυσα... τόσο που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν πρόσεξα κανένα ορθογραφικό λάθος, γιατί με είχαν απορροφήσει όσα έγραφες.

Να ξέρεις ότι και μια μαμά περίπου τα ίδια νιώθει (ειδικά στο πρώτο παιδί), οπότε οι μπαμπάδες μη νιώθετε περίεργα.

Αυτό που διαπιστώνω εγώ όσο μεγαλώνει ο γιος μου είναι ότι δεν υπάρχει μητρικό - πατρικό ένστικτο εκ των προτέρων ή αν υπάρχει είναι κάτι που κοιμάται και ξυπνά λίγο - λίγο. Η σχέση γονιού - παιδιού χτίζεται σιγά - σιγά, στιγμή - στιγμή. Και μέσα από την αγάπη δυναμώνει διαρκώς.

Σου εύχομαι να χαίρεσαι τους γιους σου και να τους καμαρώνεις!

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

@Θοδωρής
Ευχαριστώ ρε φίλος!'Αντε μα δουμε πότε θα βρεθούμε και οι...8
@Snowball
Συμφωνώ, έτσι είναι όντως!
Και άλλοι μου το έχουν πει αυτό για το όνομα LoL!
@Μamma
Το ποσο μοιάζουμε φαίνεται. Έχεις δώσει στα παιδιά νικς και είναι και...Τρομερός και Τεράστιος!
@Vivi
Σε ευχαριστώ (ωραίο μπλόγκ)

skiouromanoula είπε...

Καλά, εγώ έχω ένα μωρό που το λένε.... σκιουράκι και πολύ θλίβομαι, το Θωρ απείρως καλύτερο, δεν το συζητώ.... Σοβαρά τώρα, νομίζω πως όσα λέει το ένστικτό μας είναι οι καλύτερες συμβουλές.

iliana είπε...

Πολύ ωραίο post..!

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

@skiouromanoula
Κάτι κατάλαβα από το νικ :-) Να σου ζήσει βρε!
@iliana
Σε ευχαριστώ!

Ξωτικό είπε...

χα χα χα!
ωραίο έργο, κι ας το'χω ξαναδεί!
μου άρεσε η ανάρτηση, γέλασα, θυμήθηκα τα δικά μου... και φυσικά δεν υπάρχουν κανόνες - ίσως μόνο ένας, που τον αναφέρεις: να λές στα μικρά τέρατα οτι τα αγαπάς και να τους το δείχνεις!
εμένα τα παιδιά μου τα ίδια με διδάσκουν κάθε μέρα πώς να είμαι μαμά (extreme sports όχι αστεία!)

Ανώνυμος είπε...

Απλά τέλειο. Είμαι στη δουλειά και έχω χεστεί στο γέλιο. Η δική μου η μικρή είναι η γκαζόζα… μόνο 13 μηνών οπότε περιμένω να έρθουν όλα όσα αναφέρεις. Ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες συμβουλές.

spdd είπε...

Στιγμές που όλοι οι γονείς έχουμε ζήσει (και ζούμε κατά καιρούς, έστω και με λίγο μεγαλύτερα παιδιά).
Πολύ καλό κείμενο, με ψύχραιμη (και χιουμοριστική) διάθεση.
Αγάπη, μόνο.

faraona είπε...

Απο τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει.Μπράβο!

Dee Dee είπε...

μπραβο μπραβο μπραβο. Μαζι σου κι εγω !!! Ειναι υπεροχο να μεγαλωνουμε μαζι με τα παιδια μας. Και ειναι συναρπαστικο ποσο ωριμα φερονται οταν τους φερομαστε κι εμεις ωριμα ;)
Ξανα μπραβο σου:)

Να τα χαιρεσαι τα πιτσιρικια σου!!